خسته از راه‌ کوره‌های تردید می‌آیم.

به شدت خسته‌ام پای چپم از بس روی پدال بوده درد می‌کنه. به بدبختی ظرف‌هامو شستم. به سختی از پله‌ها بالا اومدم. کاش حداقل می‌دونستیم از بین مسیرهای پیش رو تو کدوم یکی راه بریم؟ زانوی پای راستم خرچ خرچ می‌کنه. فرسودگی.

کاش حداقل بلد بودیم نه بگیم. کاش کارمون گیر نبود مثلا و لنگ نمی‌موندیم بعد به حال و روز و ته دلمون نگاه می‌کردیم. شنبه نمی‌رفتیم مثل الان که نمی‌ریم ولی پشیمونی و عذاب وجدان نبود.

یا جمعه مثلا می‌رفتی مثل حالا که می‌خوای بری ولی نگران نبودی که چقدر خرجت بالا می‌ره و رفت و آمد و.

یا.

یا خیلی چیزای دیگه.