دیدی که گل داد!وقتی تو خواب بودی.
خزون شد،برگاش خشکید و ریخت.اون موقع هیشکی کنارش نبود.
زمستون یه وجب برف روش نشست،تنش لرزید.هیشکی کنارش نبود.
این همه روز آدما،پرنده ها،ابرای تو آسمون دیدنش و گذشتن.هیشکی بهش محل نذاشت.تنها بود. اینا رو دید ولی آخر،، دیدی که گل داد.
به خدا اگه ده نفر تو زل تابستون،سر سرمای سگی زمستون،اول بهار اصلا یه روز قبل گل دادنش،دم به دیقه بهش می گفتن:چرا گل نمیدی؟چرا اینقدر دیر؟بجنبتو گل بده نیستی! اگه بنا به گل دادن بود،تو آذر گل می دادی!چرا می خوا صورتی گل بدی؟فسفری بده!دیدی نرگس و یاس و نسترن گل دادن تو جاموندی؟!
اگه فرت و فرت بهش اینارو می گفتن ۲۴ اردیبهشت که هیچ،تا آخر عمرشم گل نمی داد.
_حالا گل داده همه خوشحالن.یکی ازش عکس می گیره.یکی نگاهش می کنه.یکی بو می کنه.یکی ازش گلاب می گیره.یکی خشکش می کنه میذاره لای کتاب،یکی میندازتش ته قوری چای.
فکر کن به جای این کارا بعد گل دادنش بهش بگن:این چه گل دادنیه؟چرا شلغم ندادی؟مگه نگفتم فسفری بده؟الهی پژمرده بشی با این گل دادنت و.
به ولای علی بیست و چهار اردیبهشت سال بعد خبری از عطرِ گلِ محمدی نبود!
درباره این سایت